Kompleks sal gimnastycznych przy XIII LO

Budynek stanowi połączenie dwóch niezależnie funkcjonujących obiektów w jednej zwartej bryle – na parterze umieszczono samodzielny blok do szermierki dostępny bezpośrednio z zewnątrz, zaś ponad nim kompleks sal sportowych dla liceum nr XIII. Komunikacja z istniejącym skrzydłem szkoły odbywa się poprzez łącznik zawieszony nad wewnętrznym dziedzińcem.

Forma budynku jest całkowicie podporządkowana jego funkcji. Poszczególne sale ułożono na sobie niczym klocki, tak aby możliwe było umieszczenie bogatego programu w możliwie najmniejszej bryle, z uwzględnieniem wszystkich ograniczeń zabudowy działki (np.: konieczność nadwieszenia budynku nad istniejącą stacją trafo).

Minimalistyczną formę obiektu podkreśla kompozycja wielkoformatowych przeszkleń odzwierciedlających układ funkcjonalny oraz oszczędne użycie detalu architektonicznego z wykorzystaniem białej cegły klinkierowej o różnym stopniu szkliwienia i wybarwienia. W celu uzyskania artykulacji narożnika budynku zastosowano przestrzenny wątek cegły.

Budynek stanowi kontrapunkt dla dwóch istniejących skrzydeł szkoły (północnego z 1887 roku, autorstwa H.F. Steinbarta i Richarda Plüddemanna, z ceglaną elewacją zdobioną glazurowanymi elementami, a także południowego z końca XX wieku, według projektu Andrzeja Prymona). Zastosowana na elewacjach jasna cegła pełni funkcję pośrednika pomiędzy budynkiem istniejącym i nowo projektowanym, tradycją i nowoczesnością.